علی‌اصغر امیری

نگاه یک فرد یادگیرنده به زندگی، جهان هستی، و دیگران، متفاوته. سعی کردم در تمامی طول زندگی حدود 39 ساله ام، نگاهی یادگیرنده داشته باشم، چه زمانی که در علوم طبیعی بودم و چه الان که در علوم انسانی هستم. چرخش 180 درجه از علوم طبیعی به علوم انسانی برای من بزرگ ترین تغییر در نگاه و نگرش به جهان هستی بود، و این چرخش می طلبید که نگاه و روحیه ی یادگیرنده ام رو بیشتر و بیشتر تقویت کنم. چون جهانِ علوم انسانی، پیچیده تر، مبهم تر و متلاطم تر از جهانِ علوم طبیعیه! در علوم طبیعی وقتی چیزی یاد میگرفتم، می دونستم که تقریباً در همه جای دیگه مصداق داره، ولی در جهان علوم انسانی وقتی چیزی یاد می گیرم، می دونم که احتمال داره جاهای مشابه هم همینطور باشه، ولی مطلق نیست! بنابراین همینه که میگن: مدیریت علمی است با قوانین احتمالی. در حالی که مثلاً فیزیک علمی است با قوانین تقریبا مطلق!

در این میان، جای بسیار شگفتی برایم است که چطور افرادی در حوزه ی علوم انسانی دارند مطالعه، پژوهش، کار و زندگی می کنند، و طوری برخورد می کنند که گویی با جهان علوم طبیعی طرف هستند! (البته اگه تصور نکنند که با ماشین آلات طرف هستند)!

به نظرم تا نگاه مان به جهان علوم انسانی، نگاهی با قوانین احتمالی نشود، اثربخشی کارها، تصمیمات و رفتارهایمان کمرنگ و کمرنگ تر می‌شود.

و همونطور که در این روز دست به دست این جمله بین ما میچرخید: ما دو معلم داریم، آموزگار و روزگار، درس هایی که از اولی نیاموختیم رو دومی سخت تر بهمون یاد میده، اولی به قیمت جانش، و دومی به قیمت جانمان 😊

ولی این رو فراموش نکنیم که در جهان علوم انسانی، هم باید از آموزگار آموخت، و هم از روزگار. مدیریت نیز چنین علمی ست.