علی‌اصغر امیری

ولی مهاجرت من از جنس جابه جایی مکانی نبود، من از یه رشته مهاجرت کردم و اومدم به یه رشته‌ی دیگه! این هم به نظرم یه جور مهاجرت بود. واقعاً انگار از یه کشور برم به یه کشور دیگه که زبان و فرهنگ متفاوتی داره. خوشبختانه مهارت‌هایی که در طول مسیر مهاجرت کسب کردم در موفقیت‌ام (اگه البته اسمش رو موفقیت بذاریم) خیلی بهم کمک کرد.

حتماً نباید که کشورمون رو تغییر بدیم تا بگیم مهاجرت کردیم. گاهی میشه رشته دانشگاهی، گاهی حوزه‌ی کاری، حتی میشه گاهی با تغییر مدل ذهنی‌مون هم مهاجرت کنیم. اینجاست که مسیر توسعه‌ی فردی بازه، هرچند اصلاً و ابداً هموار نیست! (دقیقاً مثل مهاجرت) کلی باید تلاش کنی، کلی باید زحمت بکشی، کلی باید "نه" بشنوی، کلی باید (گاهی) تحقیر بشی، کلی باید التماس کنی، کلی باید نگاه کنی، کلی باید نادیده گرفته بشی، و کلی باید دیگه ...!

ولی ارزشش رو داره، الان که فکر می‌کنم، می‌بینم این نوع مهاجرت هم ارزشش رو داره، بخصوص که موندنت به خاطر عزیزانته. به خاطر خاکیه که بهش تعلق داری، به خاطر امیدیه که به آینده داری، به خاطر فرزندانیه که می‌خواهی آینده‌ی روشنی براشون بسازی (بله، آینده ساختنی‌ست)، آینده جایی نیست که به آن برسیم، جاییه که باید بسازیم.

با نق زدن، با غُر زدن، با سیاه نمایی، با نادیده گرفتن نقش خودمون، با فرافکنی، با هزار دلیل با خود و بی خود دیگه، نمی‌تونیم از مسئولیتی که در قبال ساختن محیط اطراف‌مون (حتی به شعاع چند متر) داریم، شانه خالی کنیم.

بگذریم. من هم مهاجرت کردم و خوشحالم که ماندم و مهاجرت کردم.

می‌توانستم بروم و آینده‌ی رویایی‌ام را همینک ببینم، ولی ماندم، و کماکان می‌مانم و آینده‌ام را در اینجا، در کنار فرزندانم، در کنار والدینم می‌سازم. 😊